وبلاگ جامع اسلام اهل بیت

على (عليه السلام ) مى فرمايد روزى در كنار خانه كعبه نشسته بدم پيرمردى قد خميده را ديدم با موهاى سفيد و بلند كه ابروان او بر چشمانش افتاده بود با عصايى بر دست و كلاهى قرمز و جامه اى پشمين ، پيرمرد نزديك شد و در حضور رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم كه بر ديوار كعبه تكيه زده بود نشست . سپس گفت : اى فرستاده خدا آيا مى شود در حق من دعا كنى و از درگاه خدا برايم طلب مغفرت كنى ؟ رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم فرمود: 

دراین بخش از برخی نشانه ها که پیش از ظهور حضرت قائم (ع) تحقق می یابد،سخن می گوییم.نشانه هائی همچون فراگیر شدن فساد و ستم در تمام زمین و گسترش فحشا و گردن کشی و دگرگونیهای آسمان و قحط شدید و جنگهای خونین که دو سوم از ساکنان روی زمین را در کام خود فرو می برد،و ظهور کسی که دجال خوانده می شود و مردم را به باطل دعوت می کند و آنها نیز به گرد وی جمع می شوند و بالاخره ادعای بعضی که می گویند او مصلح اکبر است و سپس ناکامی او در متحقق ساختن مدعایش. 

وظيفه ما در زمان غيبت مانند وظيفه در زمان حضور امام معصوم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) است. گرچه آن حضرت از نظر ما غايب است، اما به ما اشراف و آگاهی دارد و بر اعمال و رفتار ما ناظر است. 

روزى رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم به على (عليه السلام ) فرمود: يا على همانا من در سه جا اسم ترا همراه اسم خود ديدم و با نظر بر آن انس يافتم . هنگامى كه در معراجم به آسمان ، به بيت المقدس رسيدم ، بر صخره آن يافتم كه نوشته بود خدايى جز الله نيست ، محمد فرستاده خداست ، او را بوسيله وزيرش تاءييد كرده ام و بوسيله وزيرش يارى نموده ام .
به جبرئيل گفتم : وزير من كيست ؟ گفت : على بن ابيطالب
و بار دوم هنگامى بود كه به سدرة المنتهى رسيدم ديدم بر آن نوشته است : منم خداوند يكتا كه معبودى جز من نيست ، محمد حبيب من است ، او را به بوسيله وزيرش تاءييد كرده ام و بوسيله وزيرش يارى نموده ام. 

 آيا در ميان‌ سيصدوسيزده‌ ياران‌ خاص‌ امام‌ زمان‌(ع‌) از ايرانيان‌ نيز كساني‌ وجود دارند؟ و به‌طور كلي‌ نقش‌ ايرانيان‌ در ظهور امام‌ مهدي‌(ع‌) چيست‌؟ 

آنچه‌ از روايات‌ فهميده‌ مي‌شود اين‌ است‌ كه‌ اين‌ سيصد و سيزده‌ تن‌ از ياران‌ اصلي‌ حضرت‌ مهدي‌(ع‌) بوده‌ و فرماندهي‌ سپاه‌ ايشان‌ را برعهده‌ دارند و داراي‌ ويژگيهاي‌ خاصي‌ نظير ايمان‌ قوي‌، اخلاص‌، توانايي‌ بالاي‌ مديريتي‌، آگاهي‌ به‌ دين‌ اسلام‌ هستند تا بتوانند از عهدة‌ مسؤوليت‌ سنگيني‌ كه‌ به‌ عهده‌ دارند، برآيند. 

 راه به وجود آمدن ارتباط روحى باحضرت مهدى علیه السلام 
به طور كلى ارتباط روحى با هریك از معصومان علیهم السلام نیازمند مقدماتى است كه با تحقق آنها مى توانیم به آن دست یافت. به عنوان مثال، براى دیدن امام عصرعلیه السلام در عالم رؤیا و خواب، دستورالعمل هایى در كتاب هاى دعا ذكر شده است كه با انجام آن دستورات مى توان در عالم رؤیا به محضر امام عصر ارواحنا فداه شرفیاب شد؛ همچنین در ارتباط روحى نیز باید با انجام اعمالى كه موجب حصول این ارتباط مى شود، خود را آماده ى این نوع ارتباط كرد.

چگونه ممكن است حضرت مهدى(عج) امام دوازدهم شیعیان كه بعد از وفات پدرش امام حسن عسكرى(ع) پنج ساله بود امام شود،

آیا ممكن است كودكى پنچ ساله پیشوایى مسلمین را داشته باشد؟

اولا: اگر در اخبار اهل بیت (علیهم السلام) تأمل شود معلوم مى گردد كه مقام نبوت و امامت یك مقام ظاهرى ناچیز نیست كه هر كسى صلاحیت آن را داشته باشد بلكه نبوت مقام ارجمندى است كه شخص واجد آن مقام با حق تعالى ارتباط و اتصال داشته از افاضات و علوم عوالم غیبى برخوردار مى شود، 

وقتى على (عليه السلام ) از رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم راجع به فاطمه (عليه السلام ) خواستگارى كرد. پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم مسرور و شادمان تبسم نموده و فرمود: آيا براى اين امر چيزى دارى ؟
على (عليه السلام ) عرض كرد پدر و مادرم فداى شما يا رسول الله صلى الله عليه و آله و سلم ، من چيزى را از شما پنهان نمى كنم آنچه دارم يك شمشير و يك زره و يك شتر آبكش (يا اسب ) است و جز اينها چيزى ندارم ، نبى اكرم صلى الله عليه و آله و سلم فرمود: 

نماز بهترین حالت بندگی خداست و در میان اعمال واجب دارای اهمیت ویژه ای است، نماز دستور خداوند بزرگ برای انسانهای پاک و وارسته است و نماز خواندن، اطاعت فرمان اوست.

نماز مانند نهر آبی است که نماز گذار، روزی پنج مرتبه خود را در آن شست و شو می دهد. 

از آن جا كه شروع غیبت صغرا را از هنگام تولّد حضرت مهدی ـ علیه السّلام ـ به حساب می آورند ، بد نیست كه نظری گذرا به زندگانی حضرتش در زمان حیات پدر بزرگوارشان بیفكنیم. 

واضح است كه حضرت مهدی ـ علیه السّلام ـ در سامراء و تحت سرپرستی پدرشان حضرت امام حسن عسكری ـ علیه السّلام ـ ـ در حالی كه در طول زندگانیشان مشمول عنایات و عواطف پدر می‌بودند ـ زندگی می‌فرمودند.